SUCCINUM

SUCCINUM

a SUCCO compacto dictum, Gtaecis ἤλεκτρον, Persis Carabe, ut et Saracenis; Arabibus Ambra; priscis Germanis Glessum, seu vitreum; Prutenis Gentarus; cumnigrum est, Carbo etc. Andreae Aurifabro gluten, viscum, bitumen, aut tale quid; sudor certe terrae est, quid in mare per venas et meatus effusus, mollis adhuc et liquidus, obvia quaeque amplectitut, retinet, includit: fluctu vero lambente in altum provolutus, maris vertigine ac salsugine, temporisque diuturnitate, lapidescit et sic concretus, vel piscatu (de quo infra in voce Sudeni) extrahitur, vel in littora eius scaturigini opposita adversis ventis eicitur. Et quidem, quamvis dicatur per multa inveniri littora, conveniunt tamen Auctores maxime in Insulas Septentrionales, Prussiam praecipue, quae vera Succini mater merito cluet: cuius proin Principes vel unius anni decursu triginta milia marcarum argentearum, ventô et mari propitiis, ex hac piscatione confecisse leguntur. Hinc Plin. l. 37. c. 3. Affertur, inquit, a Germanis in Pannoniam maxime provinciam. Inde Veneti primum ---- rei famam fecêre ---- id accipientes circa mare Adriaticum. Padi vero adnexa fabula evidente cansâ etc. quod ab Equite quodam Romano misso ad id comparandum a Iuliano, curante gladiatorium munus Neronis Principis, qui proin haec commercia et litora peragraverit, exploratum esse addit. Color varius est, nigrum aliquando mari eicitur, vel terrâ, cum per alluvionem collibus arenosis impactum est, effoditur. Album, idque nobilissimum, diutius agitarum et procellis Oceani excoctum est, hinc gradus dehiscentes ad nigredinem, scil. color mellis cocti auri et croci. unde Graecis suum chryselectrum: cinericei coloris est impurius. Nec idem sapor omnibus, nigraum est insipidum, album dulce, quod secundum gradus remittit. Odor quidem myrrhae genuinus ipsi, sed gradu; liquidius rarum inventu (quod quidam cum Anime Orientali Lusitanorum confundunt) asperrime fetet. Duritiei summam tenet nigrum, secundum locum sibi album vindicat, iterum ex gradibus deficiens. Conciunantur hinc globuli aunuli, cochlearia, pyxides et imagunculae quaevis, utpote materiâ tornô, pro diversitate colorum, valde obsequenti. Segmenta et ramenta fussitui inserviunt: Etiam oleo addita, flagrant dilucidius, diutiusque, quam lini medulla. Iisdem manubria cultrorum ornantur; globuli per forati torques effitiunt, et intuentium oculis gratos, et ferentium utiles. Idem Plinius ubi supra, Hodicque transpadanorum agrestibus feminis, monilium vice succina gestantibus, maxime decoris gratiâ. sed et medicinae. Indidem armillas conhci conlueville, ex Iuvenali discimus Sat. 9. v. 50. ubi succina grandia, vetus Interpres dextrocheria exponit. Sed et in munere Neronis antea indigitato, retia arcendis feris podium prolegentia succinis nodata, arma vero et libitinam (h. e. sandapilas et lectos, quibus mortui gladiatorum efferebantur) totumque unius diei apparatum, e succino suisse, es Plinio iterum discimus. Tantâ copiâ tum invectum est ab Equite praedicto, qui maximum inter alia pondus attulit, XIII. librarum: e quo Solinum c. 23. XIII. milia facientem, adfingentemque de suo, donum Germaniae Regis fuisse, merito perstringit Salmasius. Porro, a succino Pictores, rerum oblinendarum gnari, speciem

glutinis mutuantur tenuissimi ad splendorem. Ut de usu eius, oleique inde confecti, Medico, qui multiplex est, nihil addam. Spectaculo inprimis sunt pellucido et pretioso huic carceri inclusa: Licet enim Gedani spectare succinum, in quo rana et lacertus sepulti, iucunda oculorum admiratione; imo concavum quid in medio apparet, cum aqua fluida, quae iuxta Lunae phases augetur et minuitur. Certum namque, animalcula, et quae

praeterea clauduntur succinô, adeo perfecte servare situm membrorum, colorisque splendorem, ut modo incidisse videantur, modo cum naturalibus certare, imo superare possint, nullô sui detrimentô, utique naturalia, sed in syllabum rerum immortalium relata, supra omnem aetatem, quae tamen omnia laia consumit etc. Quam in rem vide plura apud Plinium d. l. Auctorem Anonymum Sinae et Europae c. 31. Salmas. ad Solin. passim, et supra ubi de Ambaro, ac Electro. Quia vero Succimum gummi pinus arboris, vel populi, veteribus creditum est, hinc eôdem cum illo nomine variae gummium species appellatae leguntur: inter quas Βερνίκην Graecos recentieres appellâsle electrum, diximus in voce Beronice. Inde succini crines, pro succinei, quos in Poppaea sua carmine quôdam laudaverat Nero. Plin. loc. cit. Domitius Nero in coeteris vitae suae portentis, capillos quoque coniugis suae Poppaeae in hoc nomen adoptaverat, quodam etiam carmine succinos appeliando. Sic σουκίνοι δάκτυλοι, apud Artemidorum, sucini annuli, qui ex succino, Et succina gemma Martiali, l. 4. Epigr. 59. v. 2.

Repsit inobstantem succina gemma feram:

qui Poeta succina trita, inter odoramenta praestantissima, passim quoque commendat, l. 3. Epigr. 65. v. 5. l. 11. Epigr. 9. v. 6. etc.